Οστεοπόρωση και άσκηση

Ανω των 60 χρόνων 19% των γυναικών και 11 % των ανδρών παρουσιάζουν οστεοπόρωση.

οφείλεται σε γενετικούς και κληρονομικούς παράγοντες, στην λευκή

φυλή, στην τρίτη ηλικία, στην ελάττωση των οιστρογόνων στις γυναίκες και των

ανδρογόνων στους άνδρες και τέλος στην καθυστερημένη έναρξη της ήβης.

Επιπλέον, σε ορμονικούς παράγοντες όπως η διαταραχή της θυρεοειδικής

λειτουργίας, η εμμηνόπαυση, το χαμηλό σωματικό βάρος, οι εσφαλμένες διαιτητικές

συνήθειες, η ελλιπής πρόσληψη ασβεστίου, η υπερκατανάλωση αλκοόλ και το

κάπνισμα

  • Από ερευνητικά δεδομένα φαίνεται ότι, τα άτομα

που ασκούνται, έχουν κατά μέσο όρο 0,85% λιγότερη οστική απώλεια σε σχέση με

όσα δεν ασκούνται.

  • Όποιοι ασκούνται με προπόνηση δύναμης έχουν κατά μέσο όρο

1,03% μικρότερη οστική απώλεια,

  • ενώ όσοι συνδυάζουν διάφορους τύπους άσκησης

έχουν κατά μέσο όρο 3,2% μικρότερη οστική απώλεια σε σχέση με όσους δεν

ασκούνται.

Τα είδη άσκησης που ωφελούν τα άτομα με οστεοπόρωση είναι:

  • η άσκηση με το βάρος του σώματος,
  • η προπόνηση δύναμης
  • η αεροβική γυμναστική,
  • η υδρογυμναστική,
  • το περπάτημα

Συμπερασματικά, τα προγράμματα γύμνασης που συνδυάζουν μυϊκή ενδυνάμωση, ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και αερόβια άσκηση με χρήση του σωματικού βάρους είναι ασφαλή και κατάλληλα για την αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης.

Ο ασθενής με οστεοπόρωση θα πρέπει να ασκείται σε ήπιους ρυθμούς 3-5 φορές την εβδομάδα και να ακολουθεί ένα τακτικό φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα που σκοπό έχει την εκμάθηση της σωστής στάσης του σώματος, τη γενική ενδυνάμωση και ιδιαίτερα των μυών που στηρίζουν την σπονδυλική στήλη και τέλος την βελτίωση της κινητικότητας των αρθρώσεων. Ο τελικός στόχος της θεραπείας αποκατάστασης είναι η σταθεροποίηση ή και η αύξηση της οστικής πυκνότητας, η πρόληψη των καταγμάτων, η αύξηση της κινητικότητας και γενικά της φυσικής δραστηριότητας και η ελάττωση του πόνου. Φαίνεται λοιπόν ότι ο ρόλος της άσκησης είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες για την πρόληψη και τη θεραπεία των ασθενών με οστεοπόρωση